Vinyl – This charming man
Please, please, please, let me get what I want
In een periode van ongeveer drie jaar maakte ik portretten voor het muziekblad Vinyl. Dat was begin jaren tachtig, terwijl ik nog fotografie studeerde aan de Rietveld Academie. Amsterdam was in de ban van punk, new wave, Bhagwan en kraken — en op de Rietveld zat ik er middenin.
Mijn eerste opdracht kwam van Rob van Middendorp, eveneens student op de Rietveld. In Vinyl nummer zes stond meteen een grote klapper: over twee pagina’s een foto van Marine, een Belgisch bandje dat in de Koer speelde. De prachtige lay-out was van Rob. In zijn enthousiasme vergat hij mijn naam erbij te zetten, maar dat deed niets af aan de impact: mijn naam was gemaakt. Ik kreeg zelfs complimenten van Anton Corbijn, aan wie ik door zijn broer Maarten in Paradiso werd voorgesteld. Ik was trots.
In die jaren fotografeerde ik onder andere Morrissey, Nick Cave and the Birthday Party, Lydia Lunch, James White, Heaven 17, Marc Almond, Palais Schaumburg, Gang of Four, Nasmak, Minny Pops en vele anderen. Mijn donkere kamer bevond zich in een cel van de voormalige bajes aan het Leidseplein, waar ook Vinyl toen zat. Op een avond was ik daar aan het afdrukken terwijl ik naar John Peel luisterde op de radio. Toevallig draaide hij precies het bandje waarvan ik net de foto’s stond af te drukken — volgens mij Palais Schaumburg. Ik had ze gefotografeerd op de nieuwe ijsbaan op het Leidseplein.
Nick Cave – The Birthday Party
Vinyl stond bekend om zijn bijzondere vormgeving, met ontwerpers als Rob van Middendorp, Tony Mulder, Max Kisman en Wim van Sinderen. De redactie bestond grotendeels uit muzikanten, waaronder Arjen Schrama, Stephen Emmer en Gerard Walhof, aangevuld met namen als Oscar Smit, Fons Dellen, Erwin Blom, Sander Jonkergauw, Joost Niemöller etc. Fotografie werd verzorgd door onder andere Maarten Corbijn, Fran van der Hoeven, Roy Tee en mijzelf. Zelfs Erwin Olaf was van de partij.
Back to the old house
De serie die ik voor Vinyl maakte, omvat zo’n vijfenzestig foto’s, onlangs opnieuw gescand, bewerkt en geprint op fine-art barietpapier. Voor mij is het een bijzondere collectie: een compact tijdsbeeld uit een korte maar intensieve periode. Kort daarna belandde ik in de reclamefotografie en begon ik een eigen studio — een groot contrast met de wereld van Vinyl.
Morrissey
De aanleiding voor deze herontdekking ontstond eigenlijk voor de tv. Met Maja keek ik naar The Killer met Michael Fassbender, waar muziek van The Smiths en Morrissey voorbij kwam. Maja is fan van hem. “Ik ben nog bij hem thuis geweest en heb hem daar gefotografeerd”, flapte ik eruit — opschepper die ik ben. We werkten destijds in Londen met Vinyl en Morrissey stond toen op het punt door te breken.
What difference does it make
Dat zette me aan het zoeken naar de negatieven. Van het een kwam het ander: ik begon te scannen en ontdekte, naast bekende beelden, veel nooit gepubliceerde foto’s die minstens zo bijzonder zijn — waaronder die van Morrissey. Door de erbarmelijke lichtomstandigheden, vaak met hoog contrast, waren de negatieven destijds lastig af te drukken. Dankzij digitale technieken kon ik nu veel meer nuance naar boven halen. Toch heb ik geprobeerd de sfeer en stijl van de oorspronkelijke afdrukken te behouden. In vergelijking met de barietprints die ik voor de tentoonstelling Rock Around the Camera in de Kunsthal maakte, vind ik deze zelfs mooier — sommige zijn echt anders.
But I’m still fond of you
Het was een bijzondere ontdekkingstocht, die resulteerde in deze serie foto’s: een intiem tijdsbeeld waarin we jong waren en experimenteerden. Voor mij én de muzikanten die ik fotografeerde. Een periode die mijn fotografie blijvend heeft gekleurd.
Nick Cave – The Birthday Party
Marine
Lydia Lunch
James White
